Astma u sportowców wyczynowych
Niniejszy materiał informacyjny stanowi próbę wyjaśnienia wzrastającego występowania astmy i nadreaktywności oskrzeli u sportowców wyczynowych, a także przedstawia informacje na temat zalecanych sposobów leczenia i przepisów regulujących kwestię badań.
Zachorowania na indukowaną wysiłkiem astmę i nadreaktywność oskrzelowi (ang. bronchial hyperresponsivenes, BHR) są coraz częstsze u czołowych sportowców, w szczególności uprawiających dyscypliny wytrzymałościowe. BHR jest miarą zwężenia i ograniczenia przepływu w drogach oddechowych w reakcji na różne bodźce, np.: ćwiczenia fizyczne, infekcje wirusowe, zapachy oraz zimne lub suche powietrze.
Powszechne stosowanie przez czołowych sportowców leków na astmę, w szczególności wziewnych β2 -agonistów, skłoniło Komisję Medyczną Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego oraz Światowe Stowarzyszenie Antydopingowe (WADA) do ograniczenia ich stosowania wyłącznie do sportowców, u których zdiagnozowano astmę i stwierdzono nadreaktywność oskrzeli (BHR).
Sportowcy wyczynowi mogą cierpieć na astmę od dzieciństwa lub zachorować na nią czy BHR wraz z rozpoczęciem aktywności sportowej. Astma i BHR występują najczęściej u osób uprawiających dyscypliny wytrzymałościowe, takie jak narciarstwo przełajowe, biatlon i pływanie. Choroby te szczególnie często dotyczą starszych sportowców.
Sporty wytrzymałościowe wymagają dużej sprawności fizycznej i odporności, aby organizm mógł podejmować wysiłek fizyczny przez długi czas. Podczas wysiłku wzrasta częstość oddechów, co zapewnia organizmowi odpowiednią ilość tlenu do kontynuowania wysiłku. Sportowcy mogą wdychać potencjalnie szkodliwe substancje zawarte w powietrzu, które to mogą wywoływać objawy astmy lub bezpośrednio uszkadzać płuca.
Przykłady potencjalnie szkodliwych substancji wdychanych podczas uprawiania różnych dyscyplin sportowych:
Leczenie i zgoda na stosowanie leków
Sportowcy z udokumentowaną astmą mogą stosować większość leków poza glikokortykosteroidami systemowymi, systemowymi β2 -agonistami oraz innymi lekami adrenergicznymi. Zażywanie tych leków wymaga od sportowców przestrzegania rygorystycznych zasad. W przypadku zadeklarowania przez sportowca stosowania glikokortykosteroidów wziewnych i niektórych wziewnych β2 agonistów (salbutamol i salmeterol) zgoda na nie nie jest wymagana.
W przypadku leków wymagających zgody sportowiec musi wykazywać kliniczne oznaki astmy i BHR potwierdzone oskrzelowym testem prowokacyjnym. Test ten polega na wdychaniu środka zwężającego drogi oddechowe. Przeprowadzone badanie czynności płuc wskaże zakres tego zwężenia.
Zgoda na zażywanie wziewnych β2 agonistów jest wydawana wyłącznie w przypadku pozytywnego wyniku oskrzelowego testu prowokacyjnego lub w przypadku poprawy czynności płuc o ponad 12% po zastosowaniu wziewnego bronchodilatatora (agonisty β2 ). Aby testy te dały pozytywny wynik, astma musi mieć postać umiarkowaną lub ciężką. W przypadku łagodnej postaci astmy testy te często wykazują wynik negatywny.
Jeśli u danej osoby występują objawy astmy, ale testy nie dają pozytywnych wyników, można stosować leki przeciwleukotrienowe lub bromek ipratropium, ponieważ zażywanie tych leków nie podlega żadnym ograniczeniom. W przypadku łagodnej postaci astmy można stosować leki przeciwzapalne, takie jak sterydy wziewne. Przeciwdziałają one szkodliwym skutkom wynikającym z uprawiania sportu i ograniczają ryzyko powstania długotrwałych uszkodzeń.
Dzięki zastosowaniu najlepszych metod leczenia, sportowcy cierpiący na astmę mają większe szanse rywalizować na równorzędnych warunkach ze zdrowymi sportowcami. Liczne badania wykazały, że stosowanie wziewnych β2 agonistów i glikokortykosteroidów wziewnych nie wpływa na poprawę wyników, ani nie daje żadnej innej przewagi nad zdrowymi sportowcami. Jednak sportowcy biorący udział w zawodach na poziomie światowym muszą przedstawiać aktualne informacje na temat stosowanego leczenia astmy. Olimpijczycy i sportowcy zawodowi muszą upewnić się, że ich aktualnie stosowane leczenie jest dozwolone przez władze sportowe. W przypadku wystąpienia objawów astmy i podejrzenia, że konieczne może być leczenie, należy zwrócić się do swojego lekarza i upewnić się, że stosowane leczenie jest zgodne z aktualnymi wytycznymi.
Niniejszy materiał został zebrany dzięki pomocy eksperta ERS ds. astmy, profesora Kai-Hakona Carlsena.